آزمایش آنالیز ادرار | در آزمایشگاه بیمارستان رسالت

آزمایش آنالیز ادرار | Urinalysis (UA)

مقادیر طبیعی در آزمایش آنالیز ادرار

ظاهر ادرار در آنالیز ادرار: شفاف

رنگ ادرار در آنالیز ادرار: زرد کهربایی

بو ادرار در آنالیز ادرار: آروماتیک

pH ادرار در آنالیز ادرار: 4.6-8 (میانگین: 6)

پروتئین ادرار در آنالیز ادرار:

• 0-8 میلی گرم در دسی لیتر
• 50-80 میلی گرم در 24 ساعت (در حالت استراحت)
• <250 میلی گرم در 24 ساعت (در طول ورزش)

وزن مخصوص ادرار در آنالیز ادرار:

بزرگسالان: 1.005-1.030 (معمولاً 1.010-1.025)

سالمندان: مقادیر با افزایش سن کاهش می یابند.

نوزادان: 1.001-1.020

لکوسیت استراز ادرار در آنالیز ادرار: منفی

نیتریت ادرار در آنالیز ادرار: منفی

کتون ادرار در آنالیز ادرار: منفی

بیلی روبین ادرار در آنالیز ادرار: منفی

اوروبیلینوژن ادرار در آنالیز ادرار: 0.01-1 واحد ارلیخ در میلی لیتر

کریستال ادرار در آنالیز ادرار: منفی

کست ادرار در آنالیز ادرار: منفی

گلوکز ادرار در آنالیز ادرار

نمونه تازه: منفی

نمونه 24 ساعته: 50-300 میلی گرم در 24 ساعت یا 0.3-1.7 میلی مول در روز (واحد SI)

گلبول های سفید (WBCs) ادرار در آنالیز ادرار: 0-4 در Ipf

کست WBC: منفی

گلبول های قرمز (RBC) در آنالیز ادرار: 2 ≤

کست RBC در آنالیز ادرار: منفی

کاربرد آزمایش آنالیز ادرار:

تجزیه و تحلیل یا آنالیز ادرار (UA) بخشی از ارزیابی های تشخیصی و غربالگری روتین است. آزمایش آنالیز ادرار می تواند مقدار قابل توجهی از اطلاعات اولیه در مورد کلیه ها و سایر فرآیندهای متابولیک را نشان دهد. به عنوان مثال، می تواند بیماری های دستگاه ادراری (مانند عفونت، گلومرولونفریت) و فرآیندهای بیماری خارج کلیوی (مانند گلوکوزوری در دیابت، پروتئینوری در گاموپاتی های مونوکلونال، بیلی روبینوری در بیماری های کبدی) را تشخیص دهد. در بیماران مبتلا به درد شکم یا کمر، سوزش ادرار، هماچوری یا تکرر ادرار به صورت تشخیصی انجام می شود. آزمایش آنالیز ادرار بخشی از نظارت معمول در تمام بیماران پذیرش شده در بیمارستان، زنان باردار و بیماران قبل از جراحی، بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیوی و برخی بیماری های متابولیک است.

توضیح آزمایش آنالیز ادرار:

آزمایش آنالیز ادرار شامل چندین آزمایش روتین بر روی یک نمونه ادرار است. لزومی ندارد که نمونه تمیز (وسط ادرار) باشد؛ با این حال، اگر مشکوک به عفونت مجرای ادراری (UTI) باشد، نمونه‌ای از جریان وسط ادرار و تمیز گرفته می‌شود. سپس ادرار او به دو قسمت تقسیم می شود. یکی برای UA ( آنالیز ادرار) فرستاده می شود و دیگری در یخچال آزمایشگاه برای کشت نگهداری می شود، اگر نتایج UA ( آنالیز ادرار ) نشان دهنده عفونت باشد، جهت کشت استفاده می شود. به طور معمول، UA ( آنالیز ادرار ) شامل بررسی مواردی از قبیل رنگ، ظاهر و بو، pH و وجود پروتئین، گلوکز، کتون، خون، کست و لکوسیت استراز می باشد. علاوه بر این، ادرار به صورت میکروسکوپی از نظر گلبول های قرمز، گلبول های سفید، کست، کریستال و باکتری ها بررسی می شود. از آنجا که این یک آزمایش ادرار نقطه ای است، حجم اندازه گیری نمی شود. حجم ادرار ممکن است در بسیاری از موقعیت های بالینی مهم باشد؛ در این موارد، یک نمونه کامل 24 ساعته کامل مورد نیاز است.

بررسی آزمایشگاهی آزمایش آنالیز ادرار:

ظاهر و رنگ ادرار در آزمایش آنالیز ادرار:

ظاهر و رنگ ادرار به عنوان بخشی از آزمایش روتین ادرار مورد توجه قرار می گیرد. یک نمونه ادرار طبیعی باید شفاف باشد. ادرار کدر ممکن است به دلیل وجود چرک (WBC های نکروزه)، گلبول های قرمز یا باکتری ها باشد. با این حال، ادرار طبیعی نیز ممکن است به دلیل مصرف برخی غذاها (مثلاً مقادیر زیادی چربی، اورات، فسفات) کدر باشد. ادرار از زرد کم رنگ تا کهربایی به دلیل رنگدانه یروکروم (محصول متابولیسم بیلی روبین) متغیر است. رنگ او غلظت ادرار را نشان می دهد و با وزن مخصوص تغییر می کند. ادرار رقیق به رنگ زرد کاهی و ادرار غلیظ کهربایی تیره است.

رنگ غیر طبیعی ادرار ممکن است ناشی از یک وضعیت پاتولوژیک یا مصرف برخی غذاها یا داروها باشد. به عنوان مثال، خونریزی از کلیه، ادرار قرمز تیره تولید می کند، در حالی که خونریزی از دستگاه ادراری تحتانی، ادرار قرمز روشن تولید می کند. ادرار زرد تیره ممکن است نشان دهنده وجود اوروبیلینوژن یا بیلی روبین باشد. عفونت سودوموناس ممکن است ادرار سبز رنگ ایجاد کند. خوردن چغندر ممکن است باعث قرمزی ادرار شود و ریواس می تواند ادرار را قهوه ای رنگ کند. بسیاری از داروهای پرمصرف نیز ممکن است بر رنگ ادرار تأثیر بگذارند.

بو ادرار در آزمایش آنالیز ادرار:

تعیین بوی ادرار بخشی از آزمایش روتین ادرار است. بوی آروماتیک ادرار تازه طبیعی به دلیل وجود اسیدهای فرار است. ادرار بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی دارای بوی قوی و شیرین استون است. در بیماران مبتلا به عفونت ادراری، ادرار ممکن است بوی تعفن و بدی داشته باشد. ادرار با بوی مدفوع ممکن است نشان دهنده فیستول روده ای-مثانه ای باشد.

pH ادرار در آزمایش آنالیز ادرار:

تجزیه و تحلیل pH یک نمونه ادرار تازه تخلیه شده، تعادل اسید و باز را نشان می دهد. ادرار کار کلیه ها را برای حفظ هموستاز pH طبیعی منعکس می کند. همانطور که ریه ها (جزء تنفسی) به جبران عدم تعادل اسید و باز کمک می کنند، کلیه ها (جزء متابولیک) نیز این کار را انجام می دهند. کلیه ها با بازجذب سدیم و دفع هیدروژن به تعادل اسید و باز کمک می کنند.

PH قلیایی در بیمار مبتلا به آلکالمی مشاهده می شود. همچنین، باکتری ها، UTI یا رژیم غذایی سرشار از مرکبات یا سبزیجات ممکن است باعث افزایش pH ادرار شود. ادرار قلیایی در هنگام غذا خوردن رایج است. برخی از داروها (به عنوان مثال، استرپتومایسین، نئومایسین، کانامایسین) در درمان عفونت ادراری زمانی که ادرار قلیایی است، موثر هستند. اسیدی بودن ادرار بیشتر است. با این حال، ادرار اسیدی در بیماران مبتلا به اسیدمی نیز مشاهده می شود که می تواند ناشی از اسیدوز متابولیک یا تنفسی، گرسنگی، کم آبی یا رژیم غذایی سرشار از محصولات گوشتی یا کرن بری باشد. اما در بیماران مبتلا به اسیدوز توبولار کلیه، خون اسیدی و ادرار قلیایی است. pH ادرار در شناسایی کریستال ها در ادرار و تعیین استعداد تشکیل یک نوع سنگ مفید است. ادرار اسیدی با سنگ های گزانتین، سیستین، اسید اوریک و سنگ های اگزالات کلسیم مرتبط است. برای درمان یا پیشگیری از این سنگ های ادراری، ادرار باید قلیایی نگه داشته شود. ادرار قلیایی با سنگ های کربنات کلسیم، فسفات کلسیم و سنگ های فسفات منیزیم مرتبط است. برای درمان یا پیشگیری از این سنگ های ادراری، ادرار باید اسیدی نگه داشته شود.

پروتئین در آزمایش آنالیز ادرار:

پروتئین یک شاخص حساس عملکرد کلیه است. به طور معمول، پروتئین در ادرار وجود ندارد، زیرا فضاهای موجود در غشای گلومرولی طبیعی برای عبور آن بسیار کوچک است. اگر غشای گلومرولی آسیب ببیند، مانند گلومرولونفریت، فضاها بسیار بزرگتر می شوند و پروتئین (معمولاً آلبومین، زیرا مولکول کوچکتری نسبت به گلوبولین ها است) به داخل مجاری ادراری و سپس به داخل ادرار نفوذ می کند.

اگر این روند با سرعت قابل توجهی ادامه یابد، هیپوپروتئینمی می تواند در نتیجه از دست دادن شدید پروتئین از طریق کلیه ها ایجاد شود. فشار انکوتیک مویرگی طبیعی را کاهش می دهد که در داخل عروق مایع باقی می ماند و باعث ادم بینابینی شدید می شود. ترکیب پروتئینوری و ادم به عنوان سندرم نفروتیک شناخته می شود.

پروتئینوری (معمولاً آلبومین به دلیل اینکه پروتئین نسبتاً کوچکی است) احتمالاً مهمترین شاخص بیماری کلیوی است. ادرار همه زنان باردار به طور معمول از نظر پروتئینوری بررسی می شود که می تواند نشان دهنده پره اکلامپسی باشد. پروتئین ادراری برای غربالگری سندرم نفروتیک و عوارض دیابت، گلومرولونفریت، آمیلوئیدوز و مولتیپل میلوما استفاده می شود.

اگر پروتئین قابل توجهی در آزمایش ادرار مشخص شد، باید یک نمونه ادرار 24 ساعته جمع آوری شود تا بتوان مقدار پروتئین را اندازه گیری کرد. آزمایش او می تواند به عنوان روشی برای نظارت بر بیماری کلیوی و درمان آن تکرار شود. معمولاً از دست دادن پروتئین بیش از 3000 میلی گرم در 24 ساعت منجر به علائم و نشانه های سندرم نفروتیک می شود. اگر پروتئینوری شناسایی شود، می توان یک ادرار تصادفی را برای کمیت پروتئین آنالیز کرد. تخمین وی از دفع 24 ساعته پروتئین معمولاً با کراتینین ادرار انجام می شود، زیرا وضعیت هیدراتاسیون و سایر عوامل ممکن است بر غلظت ادرار تأثیر بگذارند. نسبت پروتئین به کراتینین طبیعی کمتر از 0.15 است.

گلوکز در آزمایش آنالیز ادرار:

وزن مخصوص گلوکز در آزمایش آنالیز ادرار:

وزن مخصوص، اندازه گیری غلظت ذرات (از جمله مواد زائد و الکترولیت ها) در ادرار است. وزن مخصوص بالا نشان دهنده ادرار غلیظ است. وزن مخصوص کم نشان دهنده ادرار رقیق است. وزن مخصوص به وزن ادرار در مقایسه با آب مقطر (که وزن مخصوص 1000 دارد) اشاره دارد. ذرات موجود در ادرار به آن وزن یا وزن مخصوص می دهند. برای ارزیابی قدرت تمرکز و دفع کلیه ها از وزن مخصوص استفاده می شود. بیماری کلیوی تمایل به کاهش توانایی تمرکز دارد. در نتیجه، بیماری های مزمن کلیوی با وزن ویژه پایین ادرار همراه است. وزن مخصوص باید با توجه به وجود یا عدم وجود گلیکوزوری و پروتئینوری تفسیر شود. وزن مخصوص نیز اندازه گیری وضعیت هیدراتاسیون است. با بیش از حد هیدراتاسیون، ادرار رقیق تر خواهد بود، با وزن مخصوص پایین تر، در حالی که با کم آبی، می توان انتظار داشت که وزن مخصوص به طور غیر طبیعی بالا باشد. دیابت بی مزه نفروتوکسیک با تغییرات بسیار کمی در وزن ویژه ادرار همراه است زیرا کلیه نمی تواند به متغیرهایی مانند هیدراتاسیون و بار املاح پاسخ دهد.

اندازه گیری وزن مخصوص ادرار آسان تر و راحت تر از اندازه گیری اسمولالیته است. گرانش ویژه تقریباً با اسمولالیته همبستگی دارد. برای تفسیر نتایج بیشتر بخش‌های آزمایش ادرار، آگاهی از وزن ویژه لازم است. وزن مخصوص معمولاً با یک رفرکتومتر (که میزان نوری را که می تواند از یک قطره ادرار عبور می کند اندازه گیری می کند) یا یک نشانگر اندازه گیری می شود.

لکوسیت استراز (WBC Esterase) در آزمایش آنالیز ادرار:

لکوسیت (WBC) استراز یک آزمایش غربالگری است که برای تشخیص لکوسیت ها در ادرار استفاده می شود. نتایج مثبت نشان دهنده UTI است. برای این معاینه، آزمایش شیمیایی با یک نشانگر لکوسیت استراز انجام می شود. سایه بنفش یک نتیجه مثبت در نظر گرفته می شود. برخی از آزمایشگاه ها پروتکل های غربالگری را ایجاد کرده اند که در آن معاینه میکروسکوپی تنها در صورت مثبت بودن نتایج آزمایش لکوسیت استراز انجام می شود.

نیتریت ها در آزمایش آنالیز ادرار:

مانند غربالگری لکوسیت استراز، آزمایش نیتریت یک آزمایش غربالگری برای شناسایی عفونت های ادراری است. آزمایش او بر این اصل استوار است که بسیاری (اما نه همه) باکتری ها آنزیمی به نام ردوکتاز تولید می کنند که می تواند نیترات های ادرار را به نیتریت کاهش دهد. آزمایش شیمیایی با یک میله حاوی یک معرف انجام می شود که با نیتریت ها واکنش می دهد و رنگ صورتی تولید می کند، بنابراین به طور غیرمستقیم وجود باکتری را نشان می دهد.

نتیجه آزمایش مثبت نشان دهنده نیاز به کشت ادرار است. غربالگری نیتریت حساسیت تست لکوسیت استراز را برای تشخیص UTI افزایش می دهد.

کتون ها در آزمایش آنالیز ادرار:

به طور معمول، هیچ کتونی در ادرار وجود ندارد. با این حال، یک بیمار مبتلا به دیابت و هیپرگلیسمی کنترل نشده ممکن است کاتابولیسم اسیدهای چرب گسترده داشته باشد. هدف از این کاتابولیسم فراهم کردن منبع انرژی در زمانی است که گلوکز به دلیل عدم توانایی انسولین به سلول منتقل نشود. کتون ها (اسید بتا هیدروکسی بوتیریک، اسید استواستیک و استون) محصولات نهایی تجزیه این اسید چرب هستند. همانند گلوکز، کتون ها (عمدتاً اسید استواستیک) هنگامی که سطح خون در بیماران دیابتی بالا می رود به داخل ادرار می ریزند. کتونوری معمولا با دیابت کنترل نشده همراه است. آزمایش او برای کتونوری نیز در ارزیابی کتواسیدوز مرتبط با اعتیاد به الکل، روزه داری، گرسنگی، رژیم های غذایی پر پروتئین و مصرف ایزوپروپانول مهم است. کتونوری ممکن است همراه با بیماری های تب دار حاد، به ویژه در نوزادان و کودکان رخ دهد.

بیلی روبین و اوروبیلینوژن در آزمایش آنالیز ادرار:

بیلی روبین یکی از اجزای اصلی صفرا است. اگر دفع بیلی روبین مهار شود، روبینمی هایپربیلی کونژوگه (مستقیم) ایجاد می شود. انسداد مجرای صفراوی توسط سنگ کیسه صفرا نمونه کلاسیک دفع بیلی روبین انسدادی است که باعث هیپربیلی روبینمی کونژوگه می شود. برخلاف شکل غیر کونژوگه، بیلی روبین کونژوگه محلول در آب است و می تواند از طریق ادرار دفع شود. بنابراین بیلی روبین در ادرار نشان می دهد که بیماری بر متابولیسم بیلی روبین پس از کونژوگاسیون یا نقص در دفع تأثیر می گذارد (مثلاً سنگ کیسه صفرا). بیلی روبین غیر کونژوگه ناشی از زردی پیش کبدی از طریق ادرار دفع نمی شود زیرا محلول در آب نیست. بیلی روبین از طریق مجاری صفراوی به داخل روده دفع می شود. در اینجا مقداری از بیلی روبین با عمل باکتری ها در روده به اوروبیلینوژن تبدیل می شود. بیشتر urobilinogen از کبد به روده دفع می شود، اما مقداری از آن توسط کلیه ها دفع می شود.

بررسی میکروسکوپی رسوب ادرار در آزمایش آنالیز ادرار:

بررسی میکروسکوپی رسوب از یک نمونه ادرار سانتریفیوژ شده اطلاعات قابل توجهی در مورد سیستم ادراری ارائه می دهد. از آنجایی که می توان از روش های مختلفی برای آماده سازی رسوب برای بررسی میکروسکوپی استفاده کرد، مقادیر نرمال ممکن است به طور قابل توجهی در بین آزمایشگاه ها متفاوت باشد. محدوده های مرجع در اینجا برای تشخیص ناهنجاری های مشخص شده ارائه شده است.

کریستال ها در آزمایش آنالیز ادرار:

بلورهای یافت شده در رسوبات ادراری در معاینه میکروسکوپی نشان می دهد که تشکیل سنگ کلیه قریب الوقوع است، اگر قبلاً وجود نداشته باشد. کریستال ها به خودی خود هیچ علامتی ایجاد نمی کنند تا زمانی که سنگ تشکیل دهند.

حتی در این صورت، سنگ ها تنها زمانی علائم ایجاد می کنند که مجرای ادرار را مسدود کنند. کریستال های اسید اوریک در بیمارانی که سطح اسید اوریک سرم بالایی دارند (مانند نقرس) ایجاد می شود. کریستال های فسفات و اگزالات کلسیم در ادرار بیماران مبتلا به ناهنجاری های پاراتیروئید یا حالت های سوء جذب ایجاد می شود. نوع کریستال یافت شده با بیماری و pH ادرار متفاوت است. هنگامی که وزن مخصوص ادرار زیاد است، می توان مقادیر کمی از مواد کریستالی و حتی کست ها را مشاهده کرد.

کست ها در آزمایش آنالیز ادرار:

کست ها توده‌های مستطیلی شکلی از مواد یا سلول‌ها هستند که در لوله‌های دیستال و جمع‌آوری کلیوی، جایی که مواد حداکثر متمرکز است، تشکیل می‌شوند. این توده های آمورف مواد و سلول ها به شکل لوله هایی هستند، بنابراین اصطلاحا کست گفته می شود. کست ها ها معمولاً با درجاتی از پروتئینوری و استاز در داخل لوله های کلیوی همراه هستند. در اینجا دو نوع کست وجود دارد: هیالین و سلولی. کست ها در میکروسکوپ نوری با توان کم دیده می‌شوند. برخی از کست‌ها تقریباً شفاف هستند (هیالین) و لامپ کندانسور باید کم نور باشد تا آنها را به خوبی ببیند.

کست های هیالین. کست های هیالین ترکیبی از پروتئین هستند و نشان دهنده پروتئینوری هستند. معمولاً چند کست هیالین وجود دارد، مخصوصاً بعد از ورزش شدید.

کست های سلولی کست‌های سلولی مجموعه‌ای از سلول‌های دژنره شده هستند. انواع مختلفی که در پاراگراف های زیر توضیح داده شده است:

کست های گرانول. کست‌های گرانول از تجزیه مواد سلولی به ذرات دانه‌ای در داخل WBC یا کست سلول‌های اپیتلیال ایجاد می‌شوند. کست های گرانول بعد از ورزش و در بیماری های کلیوی مختلف یافت می شود.

 

بررسی میکروسکوپی رسوب ادرار: بلورهای اگزالات کلسیم. این رایج ترین ساختار کریستالی است که در رسوب ادرار دیده می شود. به پیکربندی داخلی صلیب شکل کلاسیک توجه کنید.

 

کست های چرب در برخی بیماری ها، سلول های اپیتلیال در لوله های کلیوی پوسته پوسته می شوند. با انحطاط سلول، رسوبات چربی درون سلول به هم می پیوندند و با پروتئین در کست های چربی ترکیب می شوند. اینها با بیماری گلومرولی یا سندرم نفروتیک/نفروز مرتبط هستند.

کست های چرب بیضی شکل آزاد ممکن است با آمبولی‌های چربی که در بیماران مبتلا به شکستگی استخوان رخ می‌دهد، همراه باشد.

کست های مومی شکل. کست‌های مومی ممکن است کست‌های سلولی، کست‌های هیالین یا کست‌های نارسایی کلیوی باشند. کست های مومی احتمالاً نشان دهنده انحطاط بیشتر کست های دانه ای است. زمانی اتفاق می‌افتد که مقدار ادرار از طریق لوله‌های کلیوی کم شده و زمان زیادی برای تحلیل رفتن کست ‌های دانه‌ای می‌دهد. کست های مومی با بیماری های مزمن کلیوی و نارسایی مزمن کلیه مرتبط است. همچنین در نفروپاتی دیابتی، فشار خون بدخیم و گلومرولونفریت رخ می دهد.

سلول های اپیتلیال و کست ها (کست های لوله ای کلیوی). سلول های اپیتلیال می توانند در هر نقطه ای از فرآیند دفع ادرار وارد ادرار شوند. این سلول ها می توانند در نتیجه تومور، عفونت یا پولیپ از مثانه خارج شوند. آنها می توانند ناشی از آلودگی سلولی ادرار توسط ترشحات واژن یا مجرای ادرار باشند. آنها همچنین می توانند از لایه برداری سلول های لوله کلیوی در مجرای لوله ها و سیستم جمع آوری شوند. این سلول ها می توانند کست های اپیتلیال را تشکیل دهند. مواد در این سلول‌ها می‌تواند ابتدا به دانه‌های درشت و سپس به دانه‌های ریز تجزیه شود و کست‌های دانه‌ای ایجاد کند. وجود سلول های اپیتلیال گاه به گاه قابل توجه نیست. با این حال، اعداد بزرگ غیر طبیعی هستند. کست های لوله ای (اپیتلیال) بیشتر نشان دهنده بیماری یا سمیت لوله های کلیوی است.

گلبول های سفید و کست. به طور معمول، تعداد کمی WBC در رسوب ادرار در بررسی میکروسکوپی یافت می شود. وجود پنج یا بیشتر WBC در ادرار نشان دهنده عفونت ادراری است که مثانه یا کلیه ها یا هر دو را درگیر می کند. برای ارزیابی بیشتر باید کشت ادرار تمیز انجام شود. کست ‌های WBC اغلب در عفونت‌های کلیه (مانند پیلونفریت حاد یا نفریت بینابینی) یافت می‌شوند.

گلبول های قرمز و کست. هر گونه اختلال در سد خونی ادرار، چه در سطح گلومرولی، لوله ای یا مثانه، باعث ورود گلبول های قرمز به داخل ادرار می شود. هماچوری می تواند میکروسکوپی یا درشت باشد. بیماران با بیش از سه گلبول قرمز در هر میدان پرقدرت در دو نمونه از سه نمونه ادراری که به درستی جمع‌آوری شده‌اند باید دارای میکرو هماچوری در نظر گرفته شوند و از این رو برای علل پاتولوژیک احتمالی مورد ارزیابی قرار گیرند. بیماری های مثانه و مجرای ادرار شایع ترین علل گلبول های قرمز در ادرار هستند. شرایط پاتولوژیک (به عنوان مثال، تومور، ضربه، سنگ، عفونت) که غشای مخاطی در سیستم جمع آوری را درگیر می کند نیز می تواند باعث هماچوری شود.

کست های RBC نشان دهنده گلومرولونفریت (که ممکن است در بیماران مبتلا به اندوکاردیت حاد باکتریایی، انفارکتوس کلیه، سندرم گودپاسچر، واسکولیت، بیماری سلول داسی شکل یا فشار خون بدخیم)، نفریت بینابینی، نکروز حاد توبولار، پیلونفریت، ترومای کلیوی، وجود داشته باشد.

عوامل مداخله گر در آزمایش آنالیز ادرار:

ظاهر و رنگ در آزمایش آنالیز ادرار:

• باقی ماندن اسپرم در مجرای ادرار می تواند باعث کدر شدن ادرار شود.
• ادراری که بیش از 1 ساعت در یخچال نگهداری شده باشد ممکن است کدر شود.
• برخی غذاها بر رنگ ادرار تأثیر می گذارند. خوردن هویج ممکن است باعث ادرار زرد تیره شود. چغندر ممکن است باعث قرمزی ادرار شود. ریواس ممکن است باعث قرمزی یا قهوه ای شدن ادرار شود.
• ادرار با ایستادن طولانی مدت به دلیل اکسیداسیون متابولیت های بیلی روبین تیره می شود. بسیاری از داروها، با توجه به محیط مناسب، می توانند رنگ ادرار را تغییر دهند.

بو در آزمایش آنالیز ادرار:

• برخی از غذاها (مانند مارچوبه) بوی ادرار مشخصی تولید می کنند.
• وقتی ادرار برای مدت طولانی می ایستد و شروع به تجزیه می کند، بویی شبیه آمونیاک دارد.

pH در آزمایش آنالیز ادرار:

• pH ادرار در حالت ایستادن قلیایی می شود، به دلیل عمل باکتری های اوره شکننده که آمونیاک تولید می کنند.
• pH ادرار یک نمونه بدون پوشش قلیایی می شود زیرا دی اکسید کربن از ادرار تبخیر می شود.
• عوامل غذایی بر PH ادرار تأثیر می گذارد. مصرف مقادیر زیادی مرکبات، محصولات لبنی و سبزیجات باعث تولید ادرار قلیایی می شود، در حالی که رژیم غذایی سرشار از گوشت و برخی غذاها (مانند زغال اخته) ادرار اسیدی تولید می کند.
• داروهایی که PH ادرار را افزایش می دهند عبارتند از استازولامید، آنتی اسیدهای بی کربنات و مهارکننده های کربنیک انیدراز.
• داروهایی که باعث کاهش pH ادرار می شوند عبارتند از کلرید آمونیوم، کلروتیازید و اسید ماندلیک.

پروتئین در آزمایش آنالیز ادرار:

• پروتئینوری گذرا ممکن است با استرس عاطفی شدید، ورزش بیش از حد، و حمام سرد همراه باشد.
• هنگامی که از کدورت به عنوان معیاری برای اندازه گیری پروتئین در ادرار استفاده می شود، مواد حاجب رادیواپک که در عرض 3 روز تجویز می شوند، ممکن است باعث نتایج مثبت کاذب برای پروتئینوری شوند.
• ادرار آلوده به پروستات یا ترشحات واژن معمولا باعث پروتئینوری می شود.
• رژیم های غذایی سرشار از پروتئین می توانند باعث پروتئینوری شوند.
• ادرار با غلظت بالا ممکن است غلظت پروتئین بیشتری نسبت به ادرار رقیق تر داشته باشد.
• هموگلوبین ممکن است با روش دیپ استیک نتیجه مثبت ایجاد کند.
• پروتئین Bence-Jones ممکن است با روش dipstick ظاهر نشود.
• داروهایی که ممکن است باعث افزایش سطح پروتئین شوند عبارتند از: استازولامید، آمینوگلیکوزیدها، آمفوتریسین B، سفالوسپورین ها، کولیستین، گریزئوفولوین، لیتیوم، متی سیلین، نافسیلین، داروهای نفروتوکسیک (به عنوان مثال، آرسنیکال ها، نمک های طلا)، اگزاسیلین، پنی سیلامین، پنی سیلین ژی، پلی سیلین، پی، B، سالیسیلات ها، سولفونامیدها، تولبوتامید و وانکومایسین.

وزن مخصوص در آزمایش آنالیز ادرار:

• استفاده اخیر از رنگهای رادیوگرافی باعث افزایش وزن مخصوص ادرار می شود.
• دمای سرد باعث گرانش مخصوص کاذب بالا می شود.
• داروهایی که ممکن است باعث افزایش وزن مخصوص شوند عبارتند از دکستران، مانیتول و ساکارز.

لکوسیت استراز در آزمایش آنالیز ادرار:

• نتایج مثبت کاذب ممکن است در نمونه های آلوده به ترشحات واژن (مانند ترشحات شدید قاعدگی، عفونت تریکوموناس، انگل ها) که حاوی WBC هستند، رخ دهد.
• نتایج منفی کاذب ممکن است در نمونه های حاوی سطوح بالای پروتئین یا اسید اسکوربیک رخ دهد.

کتون ها در آزمایش آنالیز ادرار:

• رژیم های غذایی خاص (بدون کربوهیدرات، پر پروتئین، پرچرب) ممکن است باعث کتونوری شود.
• داروهایی که ممکن است باعث نتایج مثبت کاذب شوند عبارتند از: بروموسولفوفتالئین، ایزونیازید، ایزوپروپانول، لوودوپا، پارالدئید، فنازوپیریدین و فنول سولفونفتالئین.

بیلی روبین و اوروبیلینوژن در آزمایش آنالیز ادرار:

• بیلی روبین در ادرار ثابت نیست، به خصوص زمانی که در معرض نور قرار می گیرد.
• pH می تواند بر سطح اوروبیلینوژن تأثیر بگذارد. ادرار قلیایی نشان دهنده سطوح بالاتر است. ادرار اسیدی ممکن است سطوح پایین تری را نشان دهد.
• فنازوپیریدین ادرار را نارنجی رنگ می کند. او ممکن است این تصور نادرست را ایجاد کند که بیمار مبتلا به زردی است.
• داروهای کلستاتیک ممکن است سطح اوروبیلینوژن را کاهش دهند.
• آنتی بیوتیک ها فلور روده را کاهش می دهند که به نوبه خود باعث کاهش سطح اوروبیلینوژن می شود.

کریستال ها در آزمایش آنالیز ادرار:

• مواد حاجب رادیوگرافی ممکن است باعث رسوب کریستال های ادراری شوند.

گلبول های سفید در آزمایش آنالیز ادرار:

• ترشحات واژن ممکن است نمونه ادرار را آلوده کرده و به طور واقعی باعث ایجاد WBC در ادرار شود.

گلبول های قرمز در آزمایش آنالیز ادرار:

• ورزش شدید بدنی ممکن است باعث کست گیری RBC شود.
• کاتتریزاسیون مجرای ادراری ناشی از ضربه ممکن است باعث ایجاد RBC در ادرار شود.
• درمان ضد انعقاد بیش از حد تهاجمی یا اختلالات خونریزی باعث ایجاد RBC در ادرار بدون بیماری همزمان می شود.

  اولویت های بالینی در آزمایش آنالیز ادرار:

• یکی از علل شایع گلبول های قرمز در ادرار زنان، آلودگی ناشی از قاعدگی است. قبل از شروع ارزیابی دقیق تر، مشخص کنید که آیا بیمار در زمان تهیه نمونه ادرار پریود شده است یا خیر.
• تست های لکوسیت استراز و نیترات تست های غربالگری هستند که برای تشخیص UTI استفاده می شوند. نتایج مثبت آزمایش نشان دهنده نیاز به کشت ادرار است.
• در صورت مشکوک بودن به عفونت ادراری، یک نمونه میانی و تمیز مورد نیاز است.
• در صورت نیاز به جمع آوری ادرار 24 ساعته، در طول دوره جمع آوری باید در یخچال نگهداری شود. نگهدارنده نیز ممکن است لازم باشد.

روش و مراقبت از بیمار در آزمایش آنالیز ادرار:

• یک نمونه ادرار تازه را در ظرف ادرار جمع آوری کنید.
• اگر نمونه ادرار حاوی ترشحات واژینال یا خونریزی باشد، به یک نمونه تمیز یا میان جریان نیاز است. و نیاز به تمیز کردن دقیق مجرای ادرار با یک ضد عفونی کننده دارد.
• آماده سازی برای کاهش آلودگی نمونه توسط ارگانیسم های خارجی. سپس ماده پاک کننده باید به طور کامل حذف شود تا نمونه را آلوده نکند.
• مجموعه میان جریان به صورت زیر بدست می آید:

1. از بیمار بخواهید که شروع به ادرار کردن در تشتک، ادرار یا توالت کند، سپس ادرار را متوقف کند. او ادرار را از قسمت انتهایی مجرای ادرار خارج می کند.
2. ظرف ادرار استریل را به درستی قرار دهید و از بیمار بخواهید 3 تا 4 اونس ادرار را تخلیه کند.
3. درب ظرف را ببندید.
4. به بیمار اجازه دهید تا ادرار را شروع کند.

• آزمایش کتون ها را می توان بلافاصله پس از جمع آوری ادرار با یک میله اندازه گیری انجام داد.
• برای آزمایش وزن مخصوص ادرار، یک نمونه با تخلیه اولیه بهترین است.
• وزن مخصوص را می توان با رفرکتومتر اندازه گیری کرد. نور از نمونه عبور می کند و ضریب شکست (تفاوت بین سرعت عبور نور از هوا و نمونه) تعیین می شود.
• روش ساده تری برای اندازه گیری گرانش مخصوص، روش دیپ استیک است. یک میله در نمونه قرار می گیرد و رنگ حاصل با نمودار رنگ مقایسه می شود.
• برای آزمایش پروتئین، یک نمونه اول خالی شده بهترین است. با این حال، گاهی اوقات، جمع آوری ادرار 24 ساعته ترجیح داده می شود. اکثر آزمایشگاه ها از روش dipstick برای تعیین پروتئین در ادرار استفاده می کنند.
• نیتریت، لکوسیت استراز، pH و کتون ها با روش dipstick اندازه گیری شده و نتایج با مقایسه با نمودار رنگ مشخص می شود.
• رسوب ادرار با سانتریفیوژ کردن حجم کمی (10 میلی لیتر) ادرار و دور ریختن مایع رویی به دست می آید. ادرار باقیمانده یک رسوب غلیظ است که می توان آن را به صورت میکروسکوپی بررسی کرد.
• آزمایش ادرار برای کست گیری باید با نمونه های تازه انجام شود.

نتایج آزمایش و اهمیت بالینی در آنالیز ادرار:

ظاهر و رنگ در آزمایش آنالیز ادرار:

عفونت:

• عفونت ممکن است باعث ادرار کدر و بدبو شود. عفونت سودوموناس می تواند رنگ سبزی به ادرار بدهد.

هماچوری شدید:

• گلبول های قرمز در ادرار باعث قرمز شدن ادرار می شود. او همیشه یک علامت پاتولوژیک است مگر اینکه مشخص شود خون از منبعی غیر از مجاری ادراری است. تومورها، تروما، سنگ ها و عفونت در هر نقطه از دستگاه ادراری می توانند باعث ایجاد گلبول های قرمز در ادرار شوند. گلومرولونفریت، نفریت بینابینی، نکروز حاد و پیلونفریت نیز با هماچوری همراه هستند.

دارودرمانی

هیدراتاسیون بیش از حد،

دیابت بی مزه،

دیورتیک درمانی،

گلیکوزوری:

• این حالت ها ادرار تقریباً بی رنگ تولید می کنند.

تب،

تعرق مفرط،

کم آبی بدن،

زردی:

• این حالت ها باعث ادرار زرد یا نارنجی تیره می شود.

هموگلوبینوری،

میوگلوبینوری،

پورفیریا:

• این بیماری باعث ادرار شرابی یا حتی قهوه ای تیره می شود.

بو در آزمایش آنالیز ادرار:

کتونوری:

• در ارتباط با تحمل گلوکز ضعیف، کتون های موجود در ادرار باعث بوی میوه می شوند.

عفونت مجاری ادراری:

• بیشتر عفونت ها باعث بوی بد ادرار می شوند.

فیستول انترووزیکال:

• این وضعیت باعث می شود ادرار بوی مدفوع بدهد.

ادرار قند:

• نقص مادرزادی او در متابولیسم پروتئین باعث می شود ادرار بوی قند سوخته بدهد.

فنیل کتونوری:

• بیماری او باعث می شود که ادرار بوی کپک بزند.

pH در آزمایش آنالیز ادرار:

 سطوح افزایش یافته pH در آزمایش آنالیز ادرار:

آلکالمی:

• جزء کلیوی هموستاز pH باعث دفع باز اضافی برای اصلاح عدم تعادل اسید و باز می شود.

عفونت های دستگاه ادراری:

• باکتری های تقسیم کننده اوره باعث قلیایی شدن ادرار می شوند زیرا اوره به آمونیاک تبدیل می شود.

ساکشن معده،

استفراغ،

اسیدوز توبولار کلیه:

• اینها همگی با کاهش دفع یون هیدروژن همراه هستند. PH ادرار افزایش می یابد.

  سطوح کاهش یافته pH در آزمایش آنالیز ادرار:

اسیدمی:

• برای حفظ هموستاز، کلیه ها سعی می کنند یون های هیدروژن را دفع کنند که باعث می شود PH ادرار کاهش یابد.

دیابت قندی،

گرسنگی:

• اسیدهای کتون مرتبط با گرسنگی یا متابولیسم ضعیف گلوکز باعث ادرار اسیدی می شوند.

اسیدوز تنفسی:

• یون های هیدروژن دفع شده و ادرار اسیدی می شود.

پروتئین در آزمایش آنالیز ادرار:

  سطوح افزایش یافته پروتئین در آزمایش آنالیز ادرار:

سندرم نفروتیک،

گلومرولونفریت،

فشار خون بدخیم،

گلومرولواسکلروز دیابتی،

بیماری کلیه پلی‌کیستیک،

لوپوس اریتماتوز،

سندرم Goodpasture،

مسمومیت با فلزات سنگین،

پیلونفریت باکتریایی،

درمان دارویی نفروتوکسیک:

• بیماری کلیوی که گلومرول ها را درگیر می کند با پروتئینوری همراه است.

ضربه:

• پروتئین می تواند در نتیجه تخریب آسیب زا از سد خونی ادرار به ادرار بریزد.

ماکروگلوبولینمی:

• با افزایش گلوبولین در خون، آلبومین در تلاش برای حفظ هموستاز انکوتیک دفع می شود.

مولتیپل میلوم:

• به طور کلاسیک، مولتیپل میلوما مقادیر زیادی پروتئین (به عنوان مثال، پروتئین Bence-Jones) در ادرار تولید می کند.

پره اکلامپسی،

نارسایی احتقانی قلب (CHF):

• عوامل پاتوفیزیولوژیک این مشاهدات بسیار زیاد است. بهتر است بگوییم که آلبومین از گلومرول ها نشت می کند که به طور موقت توسط این بیماری ها آسیب می بینند.

پروتئینوری ارتواستاتیک:

• هنگامی که نمونه‌ها از بیماران در وضعیت عمودی گرفته می‌شوند، حدود 20 درصد از بیماران مرد نرمال مقادیر کمی پروتئین در ادرار دارند. پاتوفیزیولوژی با قطعیت شناخته نشده است.
• ممکن است با احتقان غیرفعال کلیه در وضعیت عمودی همراه باشد. پدیده او را می توان با گرفتن نمونه ادرار قبل از ظهور تشخیص داد و بعد از آن که بیمار 2 ساعت بیدار بوده است. او در ابتدا پروتئین ندارد، بعد پروتئین دارد.

فعالیت شدید عضلانی:

• فعالیت طولانی مدت عضلانی می تواند با مقادیر کمی پروتئین در ادرار همراه باشد.

ترومبوز سیاهرگ کلیوی:

• احتقان کلیه با پروتئینوری مرتبط است.

تومور مثانه:

• تومورهای مثانه پروتئین را در مجرای مثانه ترشح می کنند.

اورتریت یا پروستاتیت:

• التهاب در غدد اطراف مجرای ادرار یا مجرای ادرار می تواند باعث پروتئینوری شود.

آمیلوئیدوز:

• اغلب با پروتئینوری همراه است، ممکن است آنقدر شدید باشد که باعث سندرم نفروتیک شود. معمولاً آمیلوئیدوز کلیه به دلیل سایر بیماری های شدید و مداوم است.

گرانش مخصوص در آزمایش آنالیز ادرار:

  سطوح افزایش یافته گرانش مخصوص در آزمایش آنالیز ادرار:

کم آبی بدن:

• کلیه ها تمام آب آزاد موجود را دوباره جذب می کنند. بنابراین ادرار دفع شده غلیظ می شود.

تومور یا ترومای هیپوفیز:

• سندرم هورمون ضد ادرار نامناسب (SIADH) منجر به بازجذب بیش از حد آب و ادرار غلیظ می شود.

کاهش افت خون کلیه (مانند نارسایی قلبی، تنگی شریان کلیوی یا افت فشار خون):

• ادرار از طریق ترشح هورمون آنتی دیورتیک (ADH) و سیستم رنین آنژیوتانسین متمرکز می شود.

گلیکوزوری و پروتئینوری:

• ذرات گلوکز و پروتئین باعث افزایش وزن مخصوص می شوند.

محدودیت آب،

تب،

تعرق مفرط،

استفراغ،

اسهال:

• شرایط بالینی بالا با کاهش حجم خون همراه است. با ترشح ADH و سیستم رنین آنژیوتانسین باعث غلیظ شدن ادرار می شود.

  سطوح کاهش یافته گرانش مخصوص در آزمایش آنالیز ادرار:

هیدراتاسیون بیش از حد:

• آب اضافی دفع می شود و باعث ادرار رقیق با وزن مخصوص کم می شود.

دیابت بی مزه:

• ترشح ناکافی ADH باعث کاهش بازجذب آب می شود. آب اضافی دفع می شود و باعث ادرار رقیق با وزن مخصوص کم می شود.

نارسایی کلیه:

• در نارسایی مزمن کلیه، کلیه توانایی خود را برای تمرکز ادرار از طریق بازجذب آب از دست می دهد، آب اضافی دفع می شود و باعث ادرار رقیق با وزن مخصوص کم می شود.

دیورز:

• دیورتیک ها باعث کاهش حجم ادرار رقیق می شوند.

لکوسیت استراز در آزمایش آنالیز ادرار:

UTI احتمالی:

• تشخیص لکوسیت استراز نشان دهنده وجود WBC در ادرار است که نشان دهنده عفونت مجاری ادراری است.

نیتریت ها در آزمایش آنالیز ادرار:

UTI احتمالی:

• ردوکتاز تولید شده توسط باکتری ها نیترات ها را به نیتریت کاهش می دهد. وجود نیتریت ها نشان دهنده وجود عفونت باکتری در جایی در دستگاه ادراری است.

کتون ها در آزمایش آنالیز ادرار:

دیابت قندی با کنترل ضعیف،

گرسنگی،

الکلیسم،

رژیم های کاهش وزن،

استفراغ طولانی مدت،

بی اشتهایی،

روزه داری،

رژیم های پر پروتئین،

بیماری های ذخیره گلیکوژن:

• اختلال در متابولیسم گلوکز باعث کاتابولیسم چربی برای تولید انرژی می شود. کتون ها (بتا هیدروکسی بوتیریک اسید، استواستیک اسید و استون) تشکیل می شوند و به داخل ادرار می ریزند.

بیماری های تب دار در نوزادان و کودکان،

پرکاری تیروئید،

استرس یا بیماری شدید:

• حالت های متابولیک باعث استفاده بیش از حد از گلوکز می شود. سپس چربی ها تجزیه می شوند. کتون ها تشکیل می شوند و به داخل ادرار می ریزند.

مصرف بیش از حد آسپرین:

• سمیت آسپرین با کاهش تولید گلوکز همراه است. کتون ها تشکیل می شوند و به داخل ادرار می ریزند.

بیهوشی:

• پاتوفیزیولوژی این مشاهدات احتمالاً چندگانه است. اثر دارو، گرسنگی و بیماری شدید همگی می توانند بر تشکیل کتون تأثیر بگذارند.

بیلی روبین در آزمایش آنالیز ادرار:

سنگ کیسه صفرا،

انسداد مجرای خارج کبدی (به عنوان مثال، تومور، التهاب، سنگ کیسه صفرا، جای زخم، یا تروما جراحی)

متاستاز وسیع کبدی:

• انسداد فیزیکی مستقیم صفرا از درخت صفراوی باعث افزایش سطح سرمی بیلی روبین کونژوگه (مستقیم) می شود که منجر به افزایش سطح بیلی روبین ادرار می شود.

کلستاز ناشی از داروها:

• برخی از داروها بر متابولیسم و دفع بیلی روبین در کونژوگاسیون گلوکورونید تأثیر می گذارند. افزایش سطح سرمی بیلی روبین کونژوگه (مستقیم) منجر به افزایش سطح بیلی روبین ادرار می شود.

سندرم دوبین جانسون،

سندرم روتور:

• این نقایص مادرزادی در متابولیسم بیلی روبین پس از کونژوگاسیون گلوکورونید رخ می دهد. او باعث افزایش سطح سرمی بیلی روبین کونژوگه (مستقیم) می شود که منجر به افزایش سطح بیلی روبین ادرار می شود.

اوروبیلینوژن در آزمایش آنالیز ادرار:

سطوح افزایش یافته در آزمایش آنالیز ادرار:

کم خونی همولیتیک،

کم خونی خطرناک،

همولیز در اثر داروها:

• همولیز منجر به افزایش تخریب RBC می شود و باعث می شود همم بیشتری به بیلی روبین کاتابولیز شود. بیلی روبین اضافی به روده دفع می شود. اوروبیلینوژن بیشتری در روده ساخته می شود. اوروبیلینوژن بیشتری از روده بازجذب می شود. اوروبیلینوژن بیشتر از طریق کلیه ها به ادرار دفع می شود.

هماتوم،

اکیموز بیش از حد:

• گلبول های قرمز در این نواحی تجزیه می شوند و باعث می شوند که مقادیر زیادی هم به بیلی روبین کاتابولیز شود. بیلی روبین اضافی به روده دفع می شود. اوروبیلینوژن بیشتری در روده تولید می شود. اوروبیلینوژن بیشتری از روده بازجذب می شود. اوروبیلینوژن بیشتر از طریق کلیه ها به ادرار دفع می شود.

سطوح کاهش یافته در آزمایش آنالیز ادرار:

انسداد صفرا،

کلستاز:

• هیچ بیلی روبین برای تبدیل به اوروبیلینوژن به روده نمی رسد. بنابراین سطح اوروبیلینوژن ادرار کاهش می یابد.

کریستال در آزمایش آنالیز ادرار:

تشکیل سنگ کلیه:

• سنگ ها با کریستال ها به عنوان نیدوس برای تولید تشکیل می شوند. کریستال ها در مقادیر کم پاتولوژیک نیستند. کریستال ها بینشی در مورد بیماری های متابولیک (مانند نقرس، هیپرپاراتیروئیدیسم) و سایر نقایص مادرزادی متابولیسم پروتئین ارائه می دهند.

عفونت مجاری ادراری:

• عفونت پروتئوس، به ویژه، با تشکیل کریستال همراه است، به خصوص اگر مزمن باشد.

کست های گرانولار و کست های مومی در آزمایش آنالیز ادرار:

نکروز حاد توبولار،

عفونت مجاری ادراری،

گلومرولونفریت،

پیلونفریت،

نفرواسکلروز،

مسمومیت مزمن با سرب،

ورزش،

فشار،

رد پیوند کلیه:

کست ‌های دانه‌ای درشت و ریز نشان دهنده انحطاط بیشتر کست ‌های سلولی است. زمانی ظاهر می‌شود که ادرار از طریق سیستم جمع‌آوری کم می‌شود و زمان برای انحطاط بیشتر می‌دهد. در نتیجه، تقریباً هر بیماری کلیوی یا مسمومیت می تواند با تشکیل کست دانه ای همراه باشد. کست های مومی نشان دهنده زوال بیشتر کست های دانه ای در طول زمان هستند.

کست های چرب در آزمایش آنالیز ادرار:

سندرم نفروتیک،

نفروپاتی دیابتی (سندرم کیملشتیل-ویلسون)،

گلومرولونفریت همراه با عفونت استرپتوکوک،

بیماری مزمن کلیه (گلومرولونفریت)،

مسمومیت با جیوه:

• به طور کلاسیک، کست های چرب با سندرم نفروتیک همراه است. هر بیماری یا سمی که سلول های لوله ای را تحت تاثیر قرار دهد باعث تحلیل رفتن آنها و پوسته پوسته شدن آنها در لومن می شود. رسوبات چربی درون آن سلول ها با هم ترکیب می شوند تا با پروتئین مخلوط شوند، کست های چربی یا چربی های بیضی شکل بسازند.

آمبولی چربی:

• حدود 50 درصد آمبولی های چربی با چربی ادرار مرتبط است.

کست اپیتلیال در آزمایش آنالیز ادرار:

گلومرولونفریت،

اکلامپسی،

مسمومیت با فلزات سنگین:

• بیماری هایی که سلول های لوله کلیوی را تحت تاثیر قرار می دهند و ادرار را کم می کنند با تشکیل کست اپیتلیال همراه هستند.

سلول های اپیتلیال در آزمایش آنالیز ادرار:

رد حاد آلوگرات کلیه،

نکروز حاد توبولار،

گلومرولونفریت حاد به دلیل عفونت استرپتوکوک:

صدمات حاد سلول‌های توبول باعث می‌شود که این سلول‌ها از بین رفته و در مجرای لوله‌ها پوسته پوسته شوند تا از طریق ادرار دفع شوند.

کست های هیالین در آزمایش آنالیز ادرار:

پروتئینوری ارتواستاتیک،

تب،

تمرین های ورزشی دشوار،

فشار:

• این حالات بالینی اغلب با پروتئینوری کوتاه مدت و کاهش ادرار از طریق سیستم جمع آوری کلیه همراه است. کست های پروتئینی (یا هیالین) ایجاد می شود.

گلومرولونفریت،                   

پیلونفریت،

نارسایی احتقانی قلب،

نارسایی مزمن کلیه:

• این بیماری با پروتئینوری مزمن و تشکیل کست هیالین همراه است.

گلبول های قرمز و کست ها در آزمایش آنالیز ادرار:

افزایش سطح RBC در آزمایش آنالیز ادرار:

بیماری های کلیوی اولیه (مانند گلومرولونفریت، نفریت بینابینی، نکروز حاد توبولار، پیلونفریت):

• این بیماری ها با بدتر شدن سد خونی ادراری همراه است.

تومور کلیه:

• نئوپلاسم های کلیه شکننده و هیپرواسکولار هستند. گلبول های قرمز با سرطان های کلیه مشترک هستند.

ترومای کلیوی:

• پارگی، کوفتگی و هماتوم در نهایت منجر به خون در ادرار می شود.

سنگ کلیه،

سیستیت،

پروستاتیت،

تومورهای حالب و مثانه،

کاتتریزاسیون ضربه ای مثانه،

ضربه به مثانه:

• هر گونه آسیب یا بیماری مخاطی باعث خونریزی مستقیم در ادرار می شود. هماچوری معمولاً شدید است (با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است).

  افزایش سطوح کست RBC در آزمایش آنالیز ادرار:

گلومرولونفریت،

اندوکاردیت باکتریایی تحت حاد،

انفارکتوس کلیه،

سندرم Goodpasture،

واسکولیت،

داسی،

فشار خون بدخیم،

لوپوس اریتماتوی سیستمیک:

خونریزی از کلیه زمانی که با کاهش ادرار کم از طریق کلیه همراه باشد می تواند با کست های RBC همراه باشد. کست ‌های RBC، دستگاه ادراری تحتانی را به عنوان منبع خونریزی حذف می‌کنند.

WBC ها و کست ها در آزمایش آنالیز ادرار:

  افزایش سطح WBC:

عفونت باکتریایی در دستگاه ادراری:

WBC ها در پاسخ به عفونت های باکتریایی در هر نقطه از دستگاه ادراری می توانند باعث بروز لکوری شوند. تمایز سیستیت از اورتریت ممکن است دشوار باشد، اما می توان آن را با تکنیک دو نمونه انجام داد. از بیمار بخواهید حدود 20 میلی لیتر ادرار را در یک ظرف و بقیه را در ظرف دیگری تخلیه کند. تعداد بیشتر WBC در اولین ظرف نشان دهنده ی اورتریت است. بیشتر در ظرف دوم نشان دهنده سیستیت است.

  افزایش سطوح کست WBC:

پیلونفریت حاد،

گلومرولونفریت،

نفریت لوپوس:

• بیماری‌های عفونی یا التهابی که کلیه را تحت تأثیر قرار می‌دهند می‌توانند با تشکیل کست WBC مرتبط باشند. وجود کست، دستگاه ادراری تحتانی را به عنوان منبع عفونت یا التهاب رد می کند.

تست های مرتبط در آزمایش آنالیز ادرار:

گلوکز، ادرار؛ کشت ادرار و حساسیت