LDH | لاکتیک دهیدروژناز (LDH، لاکتات دهیدروژناز) | آزمایش LDH

LDH | لاکتیک دهیدروژناز (LDH، لاکتات دهیدروژناز) | آزمایش LDH

 

مقادیر طبیعی LDH

LDH توتال :

• نوزادان: 160-450 واحد در لیتر (U/L)
• نوزاد: 100-250 واحد در لیتر (U/L)
• کودک: 60-170 واحد در لیتر (U/L) در 37 درجه سانتی گراد
• بزرگسالان/سالمندان: 100-190 واحد در لیتر (U/L) در دمای 37 درجه سانتی گراد
• (پیروات →لاکتات) یا 100-190 واحد در لیتر (U/L) (واحد SI)

ایزوآنزیم ها :

بزرگسالان/سالمندان:

• LDH-1: 17 تا 27 درصد
• LDH-2: 27 تا 37 درصد
• LDH-3: 18 تا 25 درصد
• LDH-4: 3 تا 8 درصد
• LDH-5: 0 تا 5 درصد

 

کاربرد آزمایش LDH :

LDH یک آنزیم درون سلولی است که برای تایید تشخیص آسیب یا بیماری درگیر کننده قلب، کبد، گلبول های قرمز (RBC)، کلیه ها، ماهیچه های اسکلتی، مغز و ریه ها استفاده می شود.

توضیح آزمایش  LDH:

آنزیم LDH در سلول های بسیاری از بافت های بدن به ویژه قلب، کبد، گلبول های قرمز، کلیه ها، ماهیچه های اسکلتی، مغز و ریه ها یافت می شود. از آنجایی که LDH به طور گسترده در بدن توزیع می شود، سطح کل LDH یک شاخص خاص برای یک بیماری یا نشان دهنده آسیب به یک عضو نیست. هنگامی که بیماری یا آسیب سلول‌های حاوی LDH را تحت تأثیر قرار می‌دهد، سلول‌ها لیز می‌شوند و LDH در جریان خون ریخته می‌شود، و سطح آن بالا می رود. LDH اندازه گیری شده معیاری برای LDH کل است. در واقع HDL های مجزا از هم (ایزوآنزیم)، کل LDH را تشکیل می دهند. ممکن است یک یا چندین نوع از این ایزوآنزیم ها در بافت بخصوصی فراوان تر باشد.

با استفاده از الکتروفورز یا حرارت می توان ایزوآنزیم ها را از هم تفکیک کرد. اگر نمونه ی خون را به مدت 30 دقیقه تا 60 درجه سانتی گراد، گرم کنند، اجزای مقاوم به حرارت یعنی LDH 1 و 2 جدا می شوند. با روش بسیار دقیق IA هم می توان ایزوآنزیم LDH-1 را شناسایی کرد.

به طور کلی، ایزوآنزیم LDH-1 عمدتاً از قلب می آید. LDH-2 عمدتاً از سیستم رتیکولواندوتلیال می آید. LDH-3 از ریه ها و سایر بافت ها می آید. LDH-4 از کلیه، جفت و پانکراس می آید. و LDH-5 عمدتاً از کبد و ماهیچه مخطط می آید. در هر فرد طبیعی، LDH-2 بیشترین درصد کل LDH را تشکیل می دهد.

الگوهای خاص ایزوآنزیم های LDH برای بیماری های خاص کلاسیک در نظر گرفته می شوند. مثلا:

• افزایش LDH-1 جدا شده (بالاتر از LDH-2) نشان دهنده آسیب میوکارد قلب است.
• افزایش مجزای LDH-5 نشان دهنده آسیب یا بیماری سلولی کبدی است.
• افزایش LDH-2 و LDH-3 نشان دهنده آسیب یا بیماری ریوی است.
• افزایش تمام ایزوآنزیم های LDH نشان دهنده آسیب چند عضوی است (به عنوان مثال، انفارکتوس میوکارد [MI] با نارسایی احتقانی قلب [CHF] که باعث احتقان ریوی و کبدی همراه با کاهش پرفوزیون کلیوی می شود). بدخیمی پیشرفته و بیماری های التهابی خود ایمنی منتشر مانند لوپوس نیز می تواند باعث این الگو شود.

با آسیب میوکارد، سطح LDH سرم طی 24 تا 48 ساعت پس از سکته قلبی افزایش می‌یابد، در عرض 2 تا 3 روز به اوج خود می‌رسد و تقریباً طی 5 تا 10 روز به حالت عادی باز می‌گردد. این باعث می شود سطح LDH سرم به ویژه برای تشخیص تاخیری MI مفید باشد (به عنوان مثال، زمانی که بیمار 4 روز قبل از درد شدید قفسه سینه گزارش می دهد). LDH-1 معمولاً به اندازه تروپونین یا کراتین کیناز-MB برای تشخیص MI مفید نیست، مگر اینکه MI  24 ساعت یا بیشتر قبل از سنجش رخ داده باشد.

توجه به این نکته ضروری است که دو بیماری که باعث افزایش LDH می شوند ممکن است با هم وجود داشته باشند و یکی ممکن است دیگری را مبهم کند. به عنوان مثال، بیماری که دارای یک بیماری است (مثلاً انفارکتوس ریوی یا نارسایی احتقانی قلب) نیز ممکن است دچار MI حاد باشد. افزایش LDH-1 ممکن است با افزایش LDH-2 یا LDH-3 پنهان شود.

LDH در سایر مایعات بدن نیز اندازه گیری می شود. افزایش سطح LDH کل ادرار نشان دهنده نئوپلاسم یا آسیب به سیستم اورولوژیک است. هنگامی که LDH در یک افیوژن (پلورال، قلبی، صفاقی) بیشتر از 60% کل LDH سرم باشد (یعنی نسبت LDH/سرم LDH> 0.6)، گفته می شود که افیوژن یک اگزودا است نه ترانزودا.

اولویت های بالینی در آزمایش LDH :

• از آنجایی که LDH به طور گسترده در سراسر بدن پخش می شود، سطح کل LDH شاخص خاصی برای هیچ بیماری یا آسیب عضوی نیست. ایزوآنزیم ها از نظر تشخیصی خاص تر و مفیدتر هستند.
• هنگامی که LDH-1 بیشتر از LDH-2 باشد، به شدت به آسیب میوکارد مشکوک می شود. این ممکن است به عنوان "LDH برگشت خورده" نامیده شود.
• افزایش مجزای LDH-5 معمولاً نشان دهنده آسیب یا بیماری سلول های کبدی است.
• ارزش ها به طور قابل توجهی در طول عمر متفاوت است.

 

عوامل مداخله گر در آزمایش LDH :

• همولیز خون باعث سطوح LDH مثبت کاذب می شود زیرا LDH در گلبول های قرمز وجود دارد. لیز این سلول ها باعث می شود که LDH به داخل خون نمونه ریخته شود و سطح LDH به طور کاذب افزایش یابد.
• ورزش شدید ممکن است باعث افزایش کل LDH و به ویژه LDH-1، LDH-2 و LDH-5 شود.
• داروهایی که ممکن است باعث افزایش سطح LDH شوند عبارتند از الکل، داروهای بیهوشی، آسپرین، کلوفیبرات، فلوورایدها، میترامایسین، مواد مخدر و پروکائین آمید.
• داروهایی که ممکن است باعث کاهش سطوح شوند عبارتند از اسید اسکوربیک.

روش و مراقبت از بیمار در آزمایش LDH :

• روزه: خیر نیاز به ناشتایی ندارد.
• لوله خونی که معمولاً استفاده می شود: قرمز
• برای ارزیابی دقیق الگوهای زمانی افزایش آنزیم، تاریخ و زمان خونگیری را روی برگه آزمایش قید می شود.

نتایج آزمون و اهمیت بالینی در آزمایش LDH :

سطوح افزایش یافته :

• MI: این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-1 و تا حدی LDH-2 دارند.
• بیماری ریوی (مانند آمبولی، انفارکتوس، ذات الریه، CHF): این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-2 و LDH-3 دارند.
• بیماری کبدی (به عنوان مثال، هپاتیت، سیروز فعال، نئوپلاسم): این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-5 دارند.
• بیماری RBC (به عنوان مثال، کم خونی همولیتیک یا مگالوبلاستیک، تخریب RBC از دریچه های مصنوعی قلب): این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-1 دارند.
• بیماری و آسیب عضلات اسکلتی (مانند دیستروفی عضلانی، تمرینات شدید اخیر، ترومای عضلانی): این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-5 دارند.
• بیماری پارانشیم کلیوی (مانند انفارکتوس، گلومرولونفریت، نکروز حاد توبولی، رد پیوند کلیه): این بیماران به طور کلاسیک دارای افزایش قابل توجهی در LDH-1 هستند.
• ایسکمی روده و انفارکتوس: این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-5 دارند.
• حالت های نئوپلاستیک
• تومورهای بیضه (سمینوما، دیس ژرمینوم): این بیماران به طور کلاسیک دارای افزایش قابل توجهی در LDH-1 هستند.
• لنفوم و سایر تومورهای سیستم رتیکولواندوتلیال (RES): این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-3 و LDH-2 دارند.
• بدخیمی های تومور جامد پیشرفته: این بیماران به طور کلاسیک دارای افزایش قابل توجهی در تمام ایزو آنزیم های LDH هستند.
• پانکراتیت: این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در LDH-4 دارند.
• بیماری یا آسیب منتشر (به عنوان مثال، گرمازدگی، بیماری کلاژن، شوک، افت فشار خون): این بیماران به طور کلاسیک افزایش قابل توجهی در تمام ایزوآنزیم های LDH دارند.

تست های مرتبط با آزمایش LDH :

• آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) ؛ آنزیمی که بیشتر در کبد وجود دارد.
• گاما گلوتامیل ترانس پپتیداز (GGTP) ؛ آنزیمی که بیشتر در کبد وجود دارد.
• ALP ؛ آنزیمی که بیشتر در کبد وجود دارد.
• آلکالین فسفاتاز؛ 5ʹ-نوکلئوتیداز ؛ آنزیمی که بیشتر در کبد وجود دارد.
• کراتین فسفوکیناز (CPK) ؛ آنزیمی که بیشتر برای بررسی عضله قلب و اسکلتی استفاده می شود.
• آلانین آمینوترانسفراز (ALT) ؛ کاربرد این آنزیم مشابه AST است و بیشتر در کبد وجود دارد.
• لوسین آمینوپپتیداز (LAP) ؛ این انزیم اختصاصی سیستم کبدی – صفراوی است. بیماری های تاثیرگذار بر این سیستم موجب افزایش این انزیم می شوند.